Tytuł: Carnosaur
Autor: Harry Adam Knight
Rok wydania: 1991
Wydawca: Phantom Press

RECENZJA KOSTNICA

"I Homer się czasem zdrzemnie" mawiał jeden z moich wykładowców na katowickiej polonistyce. Mówiąc wprost, każdemu pisarzowi zdarzy się popełnić kiepską powieść. Tak jest w przypadku Harry`ego Adama Knighta i jego Carnosaura. Znany powszechnie z niezłego pióra i pomysłów autor stworzył opowieść ciekawą, nawet wciągającą, ale równocześnie banalna i miałką. Miała się wstrzelić z "dinozaurowi boom" lat 80-tych. Nawet po ekranizacji przeszła raczej bez większego echa. Z resztą adaptacja filmowa najwyższych lotów nie była.

Jak pisałem w recenzjach Genu i Macek Knight często sięga po tematykę związaną z eksperymentami naukowymi. I tu pojawia się wyhodowane w laboratoriach monstra - przywrócone do życia dinozaury. Mają być trakcją zoo, własności pasjonata prehistorii - prof. Perwarda. Pech chce, że stworzenia wymykają się na powierzchnię siejąc wszędzie dookoła terror i zniszczenie. Wkrótce pojawia się ktoś, kto spróbuje powstrzymać nawałnicę.

To klasyczne czytadło, zaliczyć je można, tak jak większość popularnych powieści kieszonkowych Knighta czy Smitha do pogranicza horroru i powieści s-f klas A i B. Nie umniejsza to w żadnym wypadku talentom pisarskim. Jest tu standardowa fabuła, ze wszystkimi wymogami czasu, miejsca i akcji zarezerwowanymi dla tego typu opowieści. Obecne są też wątki romansowe i erotyczne. Nie to jednak jest najważniejsze. Knight zazwyczaj potrafi utrzymać czytelnika w napięciu, stopniowo nawarstwić pewne subtelne pokłady klimatyczne i poruszyć odpowiednie sznurki. Tu, choć są momenty autentycznie straszne, nie ma jednak takiego napięcia jakie wyczuwalne jest w np. Genie.

Wrażenie robią opisy kreatur, sceny konfrontacji z nimi, a także objaśnienia dotyczące ich pochodzenia. Bardzo dobrze przedstawione są momenty ataków bestii oraz chwile, kiedy ich ofiary są rozszarpywane. Niemal czuje się ich strach i cierpienie, gdy długie kły i pazury szatkują ich ciała.

Dialogi, jak zawsze u tego autora sprawiają wrażenie naturalnych i przekonujących. Są drobne nielogiczności w toku akcji, ale to dla szukających wad na siłę.

Postaci wykreowane są dość wyraziście, z dość jawnym podziałem na "tych dobrych" i "złych".

Carnosaur tak jak Fungus i kilka innych powieści w konwencji horrorów medycznych, s-f czy animal attack, może być odczytywany jako krytyka praktyk jakich dopuszczał się prof. Perward. Prawdą jest, że uczeni lubią posuwać się za daleko i kto wie co ci realni chowają przez masami społeczeństwa. To jednak temat na szerszą, wychodzącą poza powyższą recenzję dyskusję. Może kiedyś.