INKLUZJA - Andrzej W. Sawicki

   Niespecjalnie przepadam za science fiction. Zmęczyłem swego czasu kilka pozycji z tego gatunku i musiały to być typowe hard s-f , ponieważ odrzuciłem cały ten gatunek, uznając za dobrą rozrywkę jedynie dla „jajogłowych” zawodowo będących ściśle w temacie. Czasami zdarzają mi się jednak odchyły od normy, co gorsza połączone z książkowym szaleństwem zakupowym. Tak w moje ręce wpadła „INKLUZJA” Andrzeja W. Sawickiego - z widocznym na czwartej stronie okładki - „JESZCZE SPACE-OPERA NIE ZGINĘŁA?”. Jak do tej pory o space operze wiedziałem tyle, że jest podgatunkiem science fiction  i...  I w zasadzie tyle. Doszkoliłem się odrobinę (dzięki pomocnym wujkowi Google i cioci Wikipedii – bo jakże by inaczej...) i znam już krótką, acz konkretną definicję. Dla mi podobnych nie kumatych cyt.:
 „Space opera jest podgatunkiem science fiction koncentrującym się wokół romantycznych przygód, podróży międzygwiezdnych i kosmicznych bitew, w którym głównymi wątkami są konflikt międzyplanetarny i osobiste przeżycia bohaterów. Często – jawnie lub niejawnie – wykorzystuje elementy konwencji fantasy oraz baśniowe.

Określenie space opera pojawiło się jako odpowiednik soap opery i z początku miało wyraźnie negatywny odcień. Utworzył je w 1941 r. Wilson Tucker. Z czasem jednak pojęcie to upowszechniło się wśród twórców i odbiorców fantastyki, a jego negatywne konotacje zanikły.”

   Xiu, niepozorna Chinka metr pięćdziesiąt w kapeluszu, przemierza korytarze Czarnego Słońca polując na Żelaźniaki i inne potwory pozostawione przez tajemniczą nieistniejącą już cywilizację. W walce o bezpieczeństwo  osadników i unicestwianiu, bądź przeganianiu żywych maszyn, młodej Wiedźmince pomaga cyborg Shao – prototypowy robot górniczy z wszczepionym ludzkim mózgiem.
Znajomy i były kochanek Xiu – Tomasz – wysyła Jej wiadomość z prośbą o pomoc. Wraz z wspólnikiem Brunem otworzyli inkluzję i jak się okazało uwolnili kolejnego potwora. Żywiąca się energią ludzkich dusz istota nie daje się zgładzić konwencjonalną bronią, z każdą nową duszą rośnie w siłę i zdaje się, że przejmuje również władzę nad pozostałymi potworami zamieszkującymi czarny glob.
   Jaki jest cel istoty otaczającej się szkarłatną poświatą i czy drużynie Wiedźminki uda się powstrzymać zbliżającą się zagładę?

   Poczatkowo cieżko było mi się połapać w tym co, kto, z kim i o kim. Pierwszym tego powodem jest narracja – pierwszoosobowa – z perspektywy kilku bohaterów, którzy zmieniają się wraz ze zmianą miejsca akcji, ale też potrafią opisywać na przemian te same sytuacje; drugim zaś fakt, że początek „Inkluzji” to jakby odrębne historie, dziejące się w tym samym świecie i z tymi samymi bohaterami. Kiedy wyżej wymienione połączyć z szybkim i stale przyśpieszającym tempem akcji, naprawdę można się zgubić, czy raczej rozpędzić i po chwili zorientować się, ze narratorem od kilku akapitów jest nie Xiu, czy Shao, a Tomasz, lub dzieje się już coś zupełnie innego.

   Niewątpliwą zaletą powieści jest to, że autor nie zamęcza czytelnika wykładami i definicjami naukowymi. Owszem, opisanych jest mnóstwo zaawansowanych technologii, oraz zjawisk fizycznych, ale wszystko w taki sposób, że nawet totalny laik (niżej podpisany) jest w stanie zrozumieć je w lot.

   W powieści nie ma również tego co tak Was drażni, np. w mojej recenzji ;) – bezcelowego bełkotu wydającego się istnieć dla nabicia objętości tekstu. Każde zdarzenie, rozmowa, wszystko ma ściśle określony cel i tworzy spójną całość, krok po kroku prowadząc nas do zaskakującego zakończenia.

   Urzekające są również światy wykreowane przez autora – dwie galaktyki, z których, w jednej zagościmy „przelotem”, z drugiej zaś pochodzimy i w tej właśnie dzieje się większość wydarzeń. Sawicki wykazał się niezwykłą dbałością o szczegóły tak opisując niezwykły wygląd statku, zwanego „Najjaśniejszą”, jak też jego mieszkańców i samą postać i intrygę dotycząca Pani Kapitan „Najjaśniejszej”. Z wcale nie mniejszą dbałością opisywane są pozostałe miejsca, a także uczucia bohaterów, a nawet tajemniczej broni zwanej smokami.

   Słowem, książka – choć wymaga odrobinę więcej skupienia – jest warta poświęconego jej czasu. Mało tego, pozwoli ten czas spędzić z dala od codziennych trosk, porywającą historią przenosząc na tyle daleko w bezmiar wyobraźni, że jeszcze przez jakiś czas po przeczytaniu, będziemy w drodze powrotnej do naszego wymiaru.

 Marek Syndyka