JOHN GINIE NA KOŃCU - David Wong

 

   Ciężko napisać recenzje czegoś, co – jak na czwartej stronie okładki napisał Wydawca – wymyka się wszelkim klasyfikacjom. W głowie kłębi mi się milion myśli na temat tej nietypowej książki, więc wybaczcie poniższy tekst – jest on efektem wyłapywania owych „kłębiących się myśli” na chybił trafił...

   „John ginie na końcu” to zwariowana opowieść o zwariowanej opowieści, a lektura książki wygląda, jak próba śledzenia myśli dwóch chorych psychicznie, którzy na obiad dostali po misce halucynków, a na deser po kilometrowej kresce do wciągnięcia... Wystarczy spojrzeć na spis treści, podzielony na księgi: I „Najedz się chińszczyzną!” i II „Korrok”, oraz ich rozdziały, jak np.: „Morgan Freeman przykręca śrubę”, „Proroctwo smażonej kiełbaski”, czy „Gówniana Narnia”, żeby wiedzieć, że – lekko mówiąc – jest to pozycja oryginalna...

   Gdyby chcieć porównać do czegoś tempo w jakim toczy się akcja, to tym czymś mogły by być wyścigi Formuły1, z tym, że akcja powieści i tak prześcignęła by najlepszych kierowców w najszybszych bolidach. Aż dziwi fakt, że pomimo tego zawrotnego przyśpieszenia, można bez problemu połapać się w tym co się dzieje i czego to jest następstwem.

   Bohaterowie opowieści są niewiarygodni, lecz wiarygodności im nie brakuje. Ich dziwaczne zachowanie – jeśli ktoś czasami ogląda jakiś program o amerykańskiej młodzieży na Mtv – dziwić przestaje, choć nadal szokuje. Cóż, narkotyki, alkohol, imprezy, oraz przesiadywanie przed konsolą w różnym stanie i w każdej wolnej chwili robią swoje z psychiką nie tylko w realu, ale też w omawianej powieści.

   Świat stworzony przez Wonga jest barwny i wielowymiarowy (bardzo dosłownie wielowymiarowy), a całość wygląda trochę jak kolejna szalona teoria spiskowa „niektórzy już wiedzą, ale ani nic nie zrobią, ani nie powiedzą” jakie kreują znudzeni już chyba wszystkim Amerykanie. Są potwory z mięsa (składające się z zapasów, jakie większość z nas trzyma w zamrażarkach); jest miłość do ogórka, który nie ma jednej dłoni i wymiotuje; są rozmowy z psem i telefonowanie hotdogiem... Trochę to wszystko przypomina mix „Pogromców duchów”, „Mrocznego miasta”, „Matrixa”, hotdogów i sam jeszcze nie wiem czego, ale tak uzyskany drink nieźle trzepie i muszę przyznać, że nie daje się odstawić przed wypiciem do dna!

   I cóż ja biedny, postawiony w obliczu takiej powieści, mogę o niej napisać? Z pewnością jest mocno zwariowana, ale na swój oryginalny sposób logiczna, dziwaczna, lecz w przedstawianych wydarzeniach konsekwentna i dopracowana w każdym szczególe. Przyjaźń łącząca dwójkę bohaterów i miłość, jaką jeden z nich...   darzy „ogórka” tylko dodaje smaku całości. „John ginie na końcu” to pozycja godna polecenia choćby ze względu na swoją oryginalność, ale też niezwykle niebezpieczna - sami widzicie, jaka po jej przeczytaniu powstała recenzja.

Marek Syndyka