Czytając Księżniczkę z lodu miałam wątpliwości czy faktycznie jest to kryminał, czy raczej powieść obyczajowa z osadzonym w niej wątkiem zbrodni. Wszystko za sprawą morderstwa, które bardziej było pretekstem do snucia refleksji o mieszkańcach Fjällbacki niż siłą napędową historii. Z Kaznodzieją ten problem nie istnieje. Jest w nim klimat, wartka akcja oraz ogromny postęp autorki, która tym razem nauczyła się budować napięcie.

W wąwozie na obrzeżach miasta znalezione zostają zwłoki kobiety, a pod nimi kości dwóch ofiar sprzed dwudziestu pięciu laty. Policja próbuje ustalić, co wspólnego mają ze sobą te zbrodnie, jednak okres czasu jaki je dzieli, znacznie utrudnia poszukiwania. Do rozwikłania zagadki ponownie zostaje zaangażowany Patrik Hedström, ale udział Ericki w toczącej się sprawie, jest już dużo mniejszy. Dziennikarka pochłonięta jest życiem prywatnym oraz wielkimi zmianami, które wkrótce mają nadejść.

Podobała mi się opisana tu historia, rysy bohaterów, a przede wszystkim staranność w ich oddaniu. Odniosłam wrażenie, że w drugim tomie wszystko zostało dopracowane, rozszerzone i nie ma w nim zbędnych wątków. Rozwinięciu uległa kwestia Anny oraz jej małżeństwa, związku Eriki i Patrika, a nawet miłosnych podbojów Mellberga, które w tym wypadku są raczej opłakane w skutkach.

Na podstawie Kaznodziei  od razu widać, że Läckberg stała się pewniejsza siebie. Sprawniej oraz chętniej lawiruje między bohaterami, łącząc ich losy i motywy postępowania. I oczywiście finał. Logicznie wyprowadzony, nieśpieszny i co najważniejsze kompletny.

Nie jest to w dalszym ciągu literatura wymagająca od czytelnika szczególnego zaangażowania, ale śmiało mogę stwierdzić, że jest bardzo, bardzo dobrze.

 Varia