Mooncop – Tom Gauld

KSIĘŻYCOWA SAMOTNOŚĆ

Nie od dziś wiadomo, że brytyjscy twórcy komiksowi to nietuzinkowe persony z wielkim talentem. Nawet, kiedy ich twórczość nacechowana jest minimalizmem. Tak właśnie dzieje się w przypadku Toma Gaulda, którego drugi wydany po polsku komiks trafił właśnie na sklepowe półki.

Co się w nim znajduje? Bohaterem „Mooncopa” jest tytułowy księżycowy policjant. Ludzie skolonizowali już naturalną satelitę Ziemi, zbudowali infrastrukturę – ubogą, bo ubogą, ale jednak – i wiodą leniwe, proste życie. Takie samo jest życie policjanta. Na księżycu nie zdarzają się przestępstwa, a wykroczeń, do których zalicza się sporadyczne zapuszczenie się kogoś na niewłaściwie tereny, nawet nie zgłasza. Nie mając zgłoszeń, może pochwalić się stuprocentową skutecznością w swojej samotnie wykonywanej pracy. Jednakże to nie jedyna samotność, jaka czeka go na księżycu. Kiedy coraz więcej mieszkańców opuszcza srebrny glob, policjant zaczyna poddawać w wątpliwość sens swojej pracy w tym właśnie miejscu…

Melancholijno-depresyjny, tak można by w skrócie podsumować najnowszy komiks Gaulda, autora znanego i cenionego z takich dzieł, jak „Goliat”, „The Gigantic Robot” czy „You’re All Just Jealous of my Jetpack”. W szarej scenerii, na tle nijakich gór i wciąż tak samo granatowego nieba łatwo stracić dobry humor, jak również zapomnieć o tym, co potrafi być tutaj piękne. Przełożeni podejrzewają, że mooncop cierpi na depresję i ten jego przygaszony nastrój udziela się czytelnikom. Czy jednak dominuje? Na klimat albumu Gaulda składa się wiele czynników – mamy tutaj coś w rodzaju romansu, mamy także pewien zachwyt scenerią, która nie ma wiele do zaoferowania, ale jej inność wpływa na postrzeganie ogółu, mamy wreszcie nieco humoru często okraszonego pewnym brakiem nadziei. Ale przede wszystkim mamy prawdę; prawdę o ludzkiej naturze i samotności.
 

Graficzna prostota Toma Gaulda zachwyca równie mocno, jak scenariusz. Bohaterowie przedstawieni zostali w cartoonowy sposób, ich kształty są więc obłe, pozbawione detali, a co ciekawe każda z postaci, bez wyjątku, zostaje ukazana z profilu. Czy idzie, jedzie, stoi czy śpi, nigdy nie widzimy bohaterów en face, en pied, czy z jakiejkolwiek innej perspektywy. A jednak w najmniejszym stopniu nie przeszkodziło to autorowi w ukazaniu ich emocji i mimiki prostym zestawem gestów – nieznaczną zmianą położenia głowy czy ruchami brwi.

Wszystko to razem pozostawia niezatarte, poruszające wrażenie. I ochotę na więcej. Polecam zatem gorąco, bo to prawdziwa uczta dla miłośników ambitnych, niszowych albumów, do których chce się wracać raz po raz.

Michał Lipka, 04.10.2016