Z literaturą fińską nie miałam do tej pory styczności, dlatego nazwisko Leena Lehtolainen zupełnie nic mi nie mówiło. Na okładce jej autorstwa książki przeczytałam jednak, że jest to ”jedna z najpopularniejszych i najpoczytniejszych fińskich pisarek” ,„Niekwestionowana królowa fińskiego kryminału”. Pomyślałam: świetnie, uznany autorka a zatem czekają mnie przyjemne chwile z kryminałem. Tymczasem po lekturze „Na złym tropie”stwierdzam, że jeżeli to jest najlepsza fińska  pisarka literatury kryminalnej, to aż strach pomyśleć o tych cieszących się mniejszym uznaniem...

Po traumatycznych przeżyciach związanych z prowadzonym śledztwem Maria Kallio postanawia odejść z policji. Prace znajduje w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, gdzie zostaje zatrudniona przy rządowym programie opieki nad ofiarami przemocy w rodzinie. Bohaterka w końcu ma czas dla siebie i dla rodziny. Jej spokój nie trwa jednak długo. Oto pewnego dnia poznaje Juttę Sarkikoski dziennikarkę sportową, która ujawniła fakt brania środków dopingujących przez dwóch miotaczy. Po tym wydarzeniu dziennikarce wielokrotnie grożono śmiercią. Kiedy na jednym z przyjęć, po zjedzeniu przeznaczonej dla Jutty kanapki, umiera niewinna osoba Maria wbrew sobie zostaje przydzielona do rozwikłania zagadki odnalezienia mordercy. 

Jakie słowo najlepiej określa powieść „Na złym tropie”? NUDNA!!!. Muszę Wam powiedzieć,  że tak marnego kryminału dawno nie czytałam. Brakuje w nim wszystkich elementów, które według mnie powinny charakteryzować dobry kryminał. Nie ma scen mrożących krew w żyłach, fragmentów trzymających w napięciu. Jest za to marna intryga, nużące opisy, żółwie tempo akcji oraz snująca nie wiedzieć po co i w jakim celu dziwne refleksje i dywagacje główna bohaterka. I niewątpliwie lektura „ Na złym tropie” byłaby dla mnie prawdziwą męczarnią, na szczęście przed sromotną klęską i całkowitym zdyskredytowaniem powieść uchroniły fragmenty opisujące problemy społeczne. Autorka porusza temat przemocy w rodzinie, zażywania środków dopingujących przez sportowców, mówi o sektach i zgrupowaniach religijnych. Dotyka tych aspektów życia, które nadal uważane są za tabu i o których lepiej milczeć.

„Na złym tropie” to powieść, która jako kryminał zupełnie do mnie nie trafiła. Plusem jest tematyka społeczna, ale ogólnie lektura jest strasznie męcząca i nużąca, dlatego gdy przewróciłam ostatnią kartkę odetchnęłam z ulgą. Jednak Leenie Lehtolainen podziękuję, moją królową to ona nie będzie.

ZAJĄC