Na drugie mi Jola

Wsiadam do tramwaju. Zajmuję miejsce. Siedzi za mną, czuję jego rybi zapach. Spogląda. Mój warkocz. Patrzy na mój warkocz. Czarny, lśniący warkocz. Taki sam nosiła Jola.

Jola.

Na drugie mam Jola.

Dosiada się: „Jak ci na drugie?” Nie odpowiadam pytaniem na pytanie. Nie sprzeciwiam się. Nie milczę. Zwyczajnie, odpowiadam: „Jola”.

„Doskonale…” – stwierdza.

Wysiadam z tramwaju, wychodzi za mną. Dopada mnie przy kamienicy. Zabija. Szybko, choć nie bezboleśnie. Skalpuje warkocz.

Natalia Golik