Najnowszy horror producenta serii PARANORMAL ACTIVITY oraz scenarzysty i reżysera EGZORCYZMÓW EMILY ROSE.

Dom na przedmieściach. Ellison (Ethan Hawke), autor powieści sensacyjnych, wprowadza się tu z rodziną. Na strychu znajduje taśmy, kroniki filmowe poprzednich mieszkańców. Zapis ich życia i śmierci. Morderstwa powtarzają się tu od lat. Wszystkie zbrodnie coś łączy. Ellison chce rozwiązać zagadkę. Ciekawość jest silniejsza niż strach, aż do momentu kiedy zło zapisane na taśmach, staje się rzeczywistością i zagraża już nie tylko jemu, ale także jego rodzinie.

REŻYSER O SWOIM FILMIE

Pomysł na film Sinister wpadł do głowy mojemu współscenarzyście, C. Robertowi Cargillowi, we śnie – tej samej nocy, kiedy obejrzał horror The Ring. Ten fantastyczny sen siedział mu w głowie przez lata, ale niewiele mógł z tym zrobić, ponieważ był krytykiem filmowym, a nie scenarzystą. Znałem się z Cargillem praktycznie wyłącznie z Internetu, osobiście spotkaliśmy się tylko raz; ale dwa lata temu w chłodną styczniową noc w Las Vegas wpadłem na Cargilla i umówiliśmy się na drinka grubo po północy. Wypił pięć kieliszków i zaczął opowiadać mi o swoim pomyśle na Sinister. Zachwycił mnie ten koncept. Sprzedaliśmy pomysł producentowi Jasonowi Blumowi następnego tygodnia, a już pięć tygodni później napisaliśmy scenariusz. Film zaczął być realizowany błyskawicznie i został ukończony niecały rok później.

Na etapie castingu mocno się głowiłem, który aktor powinien zagrać Ellisona Oswalta. Obawiałem się, że widzowie mogą zwrócić się przeciwko niemu, ponieważ Ellison jest bohaterem z wieloma wadami. Jeśli obsadziłbym złego aktora w tej roli, widzów nie obchodziłoby, co się dzieje, ponieważ nie polubiliby samego Ellisona. Zdecydowałem się na Ethana Hawke’a, ponieważ wiedziałem, że potrafi zagrać głęboko zepsutą postać, która nie traci zainteresowania publiczności.
Z kolei Ethan poznał mnie z Juliet Rylance; po jej przesłuchaniu byłem pewien, że jest idealna do roli żony Ellisona.

Sam proces tworzenia filmu był świetną zabawą, ponieważ po raz pierwszy w mojej karierze zrobiłem film, w którym nikt nie próbował mi niczego narzucić. Producent nie wymagał ode mnie żadnych poprawek w scenariuszu, a ostateczny montaż należał do mnie – Sinister jest więc dokładnie takim filmem, jaki chciałem zrobić. Bardzo niewielu reżyserów może powiedzieć, że kiedykolwiek miało takie szczęście.

Podobnie jak we wszystkich horrorach, tematem tego filmu jest strach. Jest jednak wiele różnych rodzajów strachu oraz wiele poziomów jego intensywności. Każdy, kto przychodzi do kina zobaczyć horror, płaci za możliwość doświadczenia prawdziwego strachu. Ludzie chcą być straszeni, dlatego moim pierwszym celem przy tworzeniu Sinister było zrobienie możliwie najbardziej przerażającego filmu. Chciałem także nakręcić film z głębią, który przekazywałby jakąś głębszą myśl. Ellison Oswalt jest często straszony w Sinister – przez filmy, które ogląda, przez niemożliwe do wyjaśnienia odgłosy w jego domu, przez zachowanie jego dzieci, itd. Jednak najgłębsze lęki Elliona są o wiele bardziej przyziemne. Boi się utraty swojego statusu poczytnego pisarza. Boi się, że już nigdy nie będzie tak bogaty i sławny, jak kiedyś był. Boi się bycia niepostrzeganym jako człowiek sukcesu. Ten strach w Ellisonie – który jest strachem bliskim także i mnie – determinuje jego wybory. I to jest prawdziwym znaczeniem Sinister – wybory, jakich dokonuje (lub nie dokonuje) Ellison, wynikające z jego własnych głębokich i osobistych lęków. Chociaż to, czego się boi, jest oczywiste dla widzów, on sam nie dostrzega ani swoich lęków, ani tego, jak sterują jego życiem – i to właśnie czyni go tak interesującym.

Sinister jest również zamierzony jako horror o oglądaniu horrorów. Uwielbiam horrory, ponieważ zmuszają widzów (w tym również i mnie) do zmierzenia się z własnymi lękami. Dobry horror potrafi uodpornić nas przeciwko prawdziwemu złu, poprzez zmuszenie nas do zmierzenia się z nim, do liczenia się z nim, a także do przyznania, że często jesteśmy wobec niego bezsilni. Dobry horror jest wyrazem niewypowiadanych i niemożliwych do wypowiedzenia ludzkich niepokojów, a oglądanie go może i powinno być zdrowym doświadczeniem. Ale istnieje również niebezpieczna strona dobrych horrorów – mogą nas przestraszyć za bardzo. Możemy nie spać przez wiele nocy po obejrzeniu filmu. Może on obudzić w nas głębokie lęki, które nie dają się kontrolować. To także jest część tego, o czym jest Sinister – niebezpieczeństwo i podniecenie związane z oglądaniem horrorów. To nie jest exploitation horror; to jest horror, który trzeba traktować poważnie –
a spora część tej powagi wypływa z prostej autorefleksji pojawiającej się podczas oglądania horroru o kimś, kto ogląda horror.

Często jestem pytany, czy Sinister jest filmem paradokumentalnym. Odpowiadam, że to jest film o człowieku, który znajduje film paradokumentalny. Dla mnie jest to o wiele bardziej interesujące.

Scott Derrickson

PRASA O FILMIE

Sinister to horror, który bardzo poważnie traktuje swoje zadanie, czyli straszenie ludzi. To budzący grozę potomek The Ring, 8 milimetrów, Powiększenia oraz Ducha.
Film.com, Eric D. Snider, 8 października 2012

***

Dzięki napędzającej film grze aktorskiej Ethana Hawke’a, niesamowitym zdjęciom Chrisa Norra, Sinister ogląda się o wiele lepiej niż podobnego do niego pod wieloma względami Naznaczonego.
Total Film, Matt Glasby, 1 października 2012

***

Sinister jest doskonałą mieszanką wielu różnych filmów – nie tylko zawiera kilka wybitnie przerażających i szokujących scen, ale także jest rzadkim przykładem horroru, który jest tak pomysłowy w łączeniu wszystkiego, co zapożycza od innych filmów, że oglądanie go staje się świetną zabawą.
Entertainment Weekly, Owen Gleiberman, 17 października 2012

***
Informacja dla tych, którzy lubią płacić za strach: Sinister jest przerażający.
Pobrzmiewają w nim echa Lśnienia. Ellison, tak jak Jack Torrance z filmu Stanleya Kubricka grany przez Jacka Nicholsona, jest pisarzem walczącym z niszczącym go od środka poczuciem porażki. Hawke nawet fizycznie delikatnie przypomina Nicholsona, ze swoimi kanciastymi brwiami wciśniętymi ponad wybałuszone oczy. Reżyser Scott Derrickson ma niezaprzeczalny talent do rozbudzania ciekawości widza, podkręcania jego strachu i budowania atmosfery pogłębiającego się mentalnego chaosu.
Sunday Telegraph, Jenny McCartney, 10 października 2012

***
Film z pewnością zadowoli fanów horrorów. Od początku do końca Sinister wywołuje strach, w czym dodatkowo pomaga doskonała elektroniczna ścieżka dźwiękowa, skomponowana przez Christophera Younga.
The Hollywood Reporter, John DeFore, 9 października 2012

***
Straszenie jest nie tylko intensywne, ale i wszechogarniające w tym rewelacyjnym horrorze Scotta Derricksona, reżysera Egzorcyzmów Emily Rose. Zestawiając mroczne panoramiczne obrazy z rewelacyjną ścieżką dźwiękową, ekipa Sinister znakomicie przekształciła nowy dom Ellisona Oswalta (w tej roli: Ethan Hawk) w klaustrofobiczną przestrzeń, gdzie wszystko może się wydarzyć.
Variety, Peter Debruge, 11 marca 2012


***
Scott Derrickson (Egzorcyzmy Emily Rose) stworzył przerażający i wytrącający z równowagi mainstreamowy horror, który zachwyci fanów gatunku. Scenarzyście C. Robertowi Cargillowi udało się stworzyć historię, która powoduje gęsią skórkę na całym ciele i wszechogarniający strach. Hawke perfekcyjnie odgrywa swoją rolę. Właśnie tak powinien wyglądać dobry hollywoodzki horror.
Daily Record, Garry McConnachie, 2 października 2012


***
Sinister jest jednym z najbardziej przerażających horrorów jaki widziałem od bardzo długiego czasu. … imponuje obsadą, płynne opowiada historię poprzez budzące grozę zdjęcia oraz właściwe wykorzystanie momentów komicznych i tych budzących przytłaczające poczucie lęku. Jego twórcy wykorzystali wszelkie możliwe środki, aby opowiedzieć historię w prosty sposób, bez odwracania uwagi i z klasą niespotykaną obecnie w mainstreamowych horrorach.
Crave Online, William Bibbiani, 11 października 2012

***
Należy pogratulować Scottowi Derricksonowi oraz C. Robertowi Cargillowi za wytyczenie nowego kierunku w gatunku horroru paradokumentalnego. Kiedy rynek jest zalewany tego typu filmami, nie jest łatwo zrobić coś unikatowego, a im się to udało – sprawić, aby z widz czuł się podglądaczem z poczuciem winy. Sinister tworzy swoją własną oryginalną mitologię i jest przerażający od początku do końca.
IGN, Chris Tilly, 13 marca 2012

RECENZJA 1
 

         Czają się na każdym rogu. Siedzą w kącie. Obłapiają nasze ciała podczas naszego upadku. Ciemne strychy, makabryczne filmy, brutalne rytuały i okropne bestie w natarciu wraz z najnowszym filmem od Scotta Derricksona „Sinister”. Produkcja mająca z założenia przerazić widza, a po opiniach publiczności widać, że dosadne przerysowanie i przytłaczający klimat nie do końca podeszły innym. Nie mogę powiedzieć tego samego o sobie.

         Ellison Oswalt (Ethan Hawke) jest pisarzem specjalizującym się w odkrywaniu sekretów morderstw. Jedni go nienawidzą, inni podziwiają. Teraz jednak całkowicie przegina kiedy wraz z rodziną przeprowadza się do nowego miasteczka, do nowego domu, na którego tyłach została powieszona czteroosobowa rodzina. To właśnie to zabójstwo staje się podstawą jego najnowszej książki, ale również i czegoś zupełnie innego, znacznie groźniejszego. Znalazłszy pudło ze starymi filmami z innych morderstw podąża ścieżką zbrodni i szaleństwa, które zagrożą jego poczuciu bezpieczeństwa.

         Odnajdujemy informację o filmie na sieci. Rozsiadamy się wygodnie oczekując straszliwych, mrożących krew w żyłach wydarzeń i w zasadzie, przez większą część trwania seansu, właśnie to otrzymujemy. Niebywała, pełna makabry podróż po starych filmach z zabójstw z psychodeliczną muzyczką w tle niczym śrutówka przewierca nas na wylot. Obawiamy się własnego cienia i w każdym rogu szukamy potwora/demona/ducha. Szaleństwo to pogłębia się coraz bardziej, kiedy bohater nie ogranicza się jedynie do tych swoich odkrywczych mini seansów. Odnajdują się rzeczy, elementy, które zdradzają, które przerażają, które każą nam jak najszybciej zamknąć, czy też przystopować ten obraz. No, ale wtedy następuje ten punkt zwrotny. Odbierany w najrozmaitszy sposób, uzależnione od tego jaką kto ma wrażliwość. Pojawienie się tajemniczej postaci powoduje, że włosy stają nam dęba. Wiedziałam, że tak będzie. No i oczywiście, trzeba to zbadać, a i owszem! Nie uznajemy, że to cień na wodzie, czy nagły rozbłysk światła. Można by powiedzieć, że całkiem mocny horror, w którym rozgrywają się najrozmaitsze ludzkie dramaty, gdzie rodziny są na skraju załamania, a ludzie podążają jedynie za swoimi karierami, zamienia się w zwyczajną bajeczkę o potworkach. Może i tak, ale te osobiste dramaty pisarza, bez względu na to, czy jest to brak zrozumienia ze strony żony, czy zajmowanie się chorym chłopcem, a także jego lekkie zachwianie psychiczne, bo dajcie spokój, kto normalny ładuje się do chaty, na której podwórku doszło do tak wielkiej tragedii, to coś co udaje się zbudować twórcom poza tymi mistycznymi elementami.

         Przede wszystkim, jednak, „Sinister” to pokrętne kino grozy, które swoim niewysłowionym przerażeniem obezwładnia każdego z widzów. Ciemne kąty w domu, drapanie o ścianę, ale przede wszystkim stare filmy, które poprzez prezentację jedynie słabo zmontowanych fragmentów taśm potrafią wystraszyć widza na potęgę. Buduje to niepowtarzalny klimat, bez dwóch zdań. Szkoda, że w pewnym momencie, czające się zło, zaczyna być bardziej materialne. Specjaliści od efekciarstwa postanowili jednak nie dać za wygraną i z zapodali nam całkiem paskudne mordki, które będą śniły się po nocach słabszym duszyczkom (czyli mnie!). Zastosowano także stary chwyt, mający na celu bezduszne straszenie widza. Cisza, ciemno wszędzie, głucho wszędzie, a tu nagle chyc! Morda na ekranie! No i jak nie dostać zawału w takich chwilach?! W dodatku ta muzyka... Christopher Young mnie kiedyś wykończy, zdecydowanie! Kompozycje genialnie dobrane do obrazu, przez co bez większych trudów podsyca w nas uczucie zagrożenia.

         Pod względem aktorskim film nie zdumiewa. Ethan Hawke nigdy nie znajdował się na czele najbardziej charyzmatycznych aktorów i nadal tak jest. Intryguje odrobinę pod postacią Ellisona. Jego wychodzenie naprzeciw wizerunkowi współczesnego pisarza, ukazanie dramatów jego pracy, jest dość ujmujące. Nie brakuje mu ekspresji, a dzięki scenie kłótni z żoną pokazuje, że rola nie należy do tych monotonnych. I dobrze.

         „Sinister” przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Już dawno, tak bardzo nie bałam się na żadnym z filmów, które oglądałam. Produkcja ma niepowtarzalny klimat, w dodatku historia jest dosyć zaskakująca i zaledwie tylko mały ułamek moich teorii spiskowych okazał się trafny. Przerażający, a momentami nawet i poruszający obraz, który zabierze nas w niezapomnianą podróż po ludzkich psychice, okultyzmach oraz antycznych bożkach. A teraz trzeba by załączyć sobie jakieś uchachane twarzyczki teletubisiów, co by się pozbyć sprzed oczu tej straszliwej mordy i pójść spokojnie spać!

Ocena: 7/10

Agnieszka Grabiec

RECENZJA 2

Sinister znaczy „złowieszczy”. Wiedzieli o tym ludzie z Marvela, kiedy tworzyli jedną z postaci na potrzeby serii X-Men. Ale nie będę dziś pisał o tej produkcji, a o filmie, który na ekranach pojawił się w roku ubiegłym. I zrobił trochę zamieszania, choć nie jest taki odkrywczy i świeży, jak o nim mówiono przed premierą. Mimo, że warto na nim zawiesić oko.

Przyzwyczaiłem się już do tego, że wszelkiej maści produkcje: kinowe, telewizyjne, muzyczne, a nawet książki, zapowiada się jako absolutnie fenomenalne, niemalże pionierskie i fascynujące. Reklama napędza sprzedaż. Choćby chwilową. Byle potem o produkcie mówili. Nie ważne z resztą jak…

Scott Derrickson miał świetny pomysł na film. Reżyser nie w ciemię bity, bo to on nakręcił Egzorcyzmy Emily Rose i piątą część serii Hellriser… Na robocie się zna, bywa doceniany (i słusznie) oraz, tak czuję, nie raz nas jeszcze zaskoczy. Wszak ma kilka rzeczy na warsztacie. Do rzeczy jednak, bo z recenzji wyjdzie mi za chwilkę felieton… choć, może byłaby to miła odmiana?

O czym jest Sinister? Opowiada o pisarzu (w tej roli Ethan Hawke), który zajmuje się literaturą faktu, a dokładniej – opisami mordów. Zawsze sprowadza się w pobliże miejsca tragedii, by mocniej wczuć się w historię i konstruowaną przez siebie fabułę. Tym razem jednak, zamieszkuje o wiele bliżej domu, w którym popełniono zbrodnię… Pewnego dnia, podczas szukania materiałów, znajduje stary projektor i taśmy… Po czym go włącza. Okazuje się, że zapisano na nich serię wydarzeń, które mogą mieć związek ze zbrodnią sprzed lat. Co gorsza, nie do końca można wszystko racjonalnie wytłumaczyć. Zaczynają dziać się dziwaczne rzeczy… Z czasem okaże się, że w sprawę zamieszane są siły nadprzyrodzone – starożytny demon – Baghul.

Derrickson doskonale buduje napięcie. Pierwsze sceny wprowadzają nas w historię. Poznajemy pisarza i jego rodzinę. Ich problemy, radości… I jego pracę. Scena po scenie, minuta po minucie, płynnie śledzimy postępy nad najnowszym projektem. Razem z nim przeglądamy kolejne materiały, odnajdujemy kolejne poszlaki i zastanawiamy się nad sensem tej zbrodni.

Co ciekawe, nie mamy pełnej władzy nad bohaterem. Nie zawsze wiemy co się w danej chwili wydarzy. Fakt, że większość scen rozgrywa się w nocy, a jedynym źródłem światłą są lampy stołowe i projektor multimedialny – sprawia, że nie widzimy też, co dzieje się dookoła. Kamera nie pozwala nam zobaczyć więcej, a często nawet tyle samo co bohaterowi. To nas trzyma na dystans. Oczekujemy, martwimy się, boimy…

Całości dopełnia muzyka, której złowieszcze tony co jakiś czas zwiastują nadejście zagrożenia. I choć doskonale zdajemy sobie sprawę z jego obecności – niemal zawsze nas zaskakuje.

Jednakże czar pryska, a przynajmniej w moim przypadku tak było, gdy udaje się w całości dotrzeć do scen finałowych. Te, niestety, pod żadnym względem nie pasują do wcześniejszych ujęć. Są banalne, zbyt banalne. Nie chciało mi się wierzyć, że tak genialną fabułę, można tak spauperyzować i spłycić. A szkoda.

Tak więc miałem okazję oglądać wysokiej klasy film, horror w pełnym tego słowa znaczeniu… Przynajmniej przez większość seansu. Już sądziłem, że w końcu ukazał mi się ktoś, kto od początku do końca będzie trzymać poziom… I trochę się przeliczyłem. Nic, bywa i tak…

Krzysztof Chmielewski