Wirus

Trzy dni. Tak powiedzieli w telewizji. Trzy dni a potem nic. Wirus był bardzo zaraźliwy. Jeszcze miesiąc temu wydawało się, że uda się znaleźć antidotum. Ale niestety... niestety dla całej ludzkości nie starczyło czasu. Zamknąłem się w domu. Dwa dni temu przestała działać telewizja. Wczoraj poczułem pierwsze objawy. Krew ciekła mi każdym porem ciała. Dwa dni męczarni... Dziś próbowałem się zastrzelić. Niestety - wirus ożywił moje ciało, mój mózg. Trzy dni... tak mówili w telewizji. Trzy dni umierania i ożywiania. Płakałem krwawymi łzami... Wirus był bezlitosny.

Ptaki

Ptaki zaczęły spadać tuż po północy. Małe ciałka, powykręcane cierpieniem, spadały prosto z nieba. Fontanna w centrum miasteczka Beebe wypełniła się martwymi ptakami w pół godziny. Trzy godziny trwał makabryczny deszcz. Później naliczono pięć tysięcy pierzastych trupów. A potem podano przyczynę tego ptasiego pogromu. Fajerwerki i noworoczne petardy zdezorientowały stado. Ludzie uwierzyli. Przecież w telewizji pokazali naukowców którzy z przejęciem głosili oficjalną wersję wydarzeń. I tylko ludzie w Beebe gdzie spadły ptaki nie wierzyli... Ale ich już nikt nigdy nie usłyszał. Kwarantanna była bardzo szczelna. Nikt żywy nie wydostał się z Beebe. Prócz wirusa. Armagedon zaczął się deszczem martwych ptaków.

KANAŁ
Zamarł. W starym kanale do którego nikt nie wchodził od wieków zobaczył coś czego się nie spodziewał. W jednej chwili przeklął O'Harę który wysłał go w te zapomniane przez ludzi i Boga kanały. Po cholerę właśnie on miał zejść tutaj i szukać zatkanego odpływu. A teraz patrzył na wielką pajęczynę zawieszoną w poprzek kanału. Poczuł że zaraz zwymiotuje. Wplątane w pajęczynę koty, psy. niektóre całkiem wysuszone jak mumie, inne zupełnie świeże. Zaklął. Nie znosił pająków. Zaczął się głośno modlić. Cofał się od przerażającej pajęczyny. Modlił się. Tak głośno, że nie usłyszał chrobotu ośmiu chitynowych odnóży z tyłu, tuż za nim.


ZAZDROŚĆ
Była piekielnie zazdrosna. To, że mógł patrzeć na inne, słuchać ich, czuć perfumy, doprowadzało ją do szału. Wiedziała, że ją kocha, że pragnie, że tęskni... ale ta wiedza nie koiła zazdrości. Chciała wydłubać mu oczy ale co z uszami, co z nosem? Aż pewnej burzowej nocy, po tym jak pokłócili się o jego wyimaginowane kochanki, odcięła mu głowę. Piła spalinowa dobrze się sprawiła. Teraz z półki kredensu mógł patrzeć tylko na nią. Miała nadzieję, że przez szkło słoja dobrze ją widział. Był tylko jej i czuła się szczęśliwa. Tylko tak dziwnie patrzy... Takim martwym spojrzeniem.

Bogdan Ruszkowski