|
        |
 |
      |
        |
 NIE Z TEGO ŚWIATA (SUPERNATURAL)GDY BOGA NIE MA, BUDZĄ SIĘ DEMONY Z tworzeniem seriali jest problem. Pierwsze odcinki mogą być oddzielnymi opowieściami, ale od pewnego momentu musi się zacząć jakaś historia, spajająca całość. Wiele seriali wykłada się właśnie na tej historii. Dziewięć sezonów "X-Files" - a człowiek się do dziś zastanawia "o co kurcze kaman"? "Fringe" - pierwszy sezon super, drugi - dawał radę.... Ale już trzeci sezon powoduje u mnie myśl "odlecieli w kosmos po całości". Można tak wymieniać i wymieniać. Ale nie o tym chcę pisać dziś. Tym razem zajmiemy się serialem który dzięki prostemu zabiegowi nie wyłożył się na opowiadanej historii. "Supernatural" (w Polsce wyświetlany przez TVN pod tytułem "Nie z tego świata") bo o nim mowa zaczyna się naprawdę mocnym akcentem. Oto zdawać by się mogło zwyczajna rodzina - Winchesterowie. Mary i John, Dean - starszy syn i Sam - półroczny chłopiec. W nocy przy jego łóżeczku matka widzi ciemną postać. Przekonana, że to ojciec dziecka schodzi na dół... i tam widzi ojca śpiącego przed telewizorem. Biegnie na górę do syna i po chwili jej krzyk budzi Johna. Kiedy ten wbiega do pokoju młodszego syna widzi żonę trzymaną jakąś tajemniczą siłą na suficie. Po chwili Mary Winchester staje w płomieniach. John wraz z synami ratuje się z płonącego domu w ostatniej chwili. Od tej pory nic w życiu Johna, Deana i Sama nie będzie takie samo.
|
Dean podporządkował się ojcu całkowicie, lecz Sam, skłócony
z ojcem odszedł, by móc żyć własnym życiem. Sprawa widmowej autostopowiczki z
pierwszego odcinka i śmierć dziewczyny Sama - identyczna jak śmierć matki - powodują,
że Sam zgadza się na podróż z bratem w poszukiwaniu ojca, a tym samym i zabójcy jego
bliskich. Sprawy które bracia Winchesterowie rozwiązują są ciekawe i ... znane. Bowiem
twórcy serialu wzięli na tapetę chyba wszystkie najbardziej znane urban legends -
miejskie legendy. Mamy więc nawiedzone domy, Krwawą Mary, Wendigo, indiańskie klątwy,
Mężczyznę z Hakiem, Boogymana, przeklęte obrazy... aligatory w kanałach też tu są.
Jeszcze duchy, wampiry, wilkołaki, uprowadzenie przez UFO... a wszystko to podane w sosie
z dobrego horroru i dużej dawki humoru. Muszę przyznać, że nie raz podskoczyłem na
krześle oglądając serial. I nie raz śmiałem się w głos (15 odcinek 2 sezonu -
mistrzostwo świata). Bo to dobry horror jest. Pomysłowy, czasami ironiczny, krwawy i
zaskakujący. Pełno w nim symboli, zjaw, duchów, niezwykłych miejsc i przedmiotów.
Strach miesza się z nerwowym śmiechem. No i scenarzyści starają się byśmy byli
zaskakiwani rozwiązaniem zagadek. Tu nie ma miejsca na czarne i białe. Nie ma prostych
rozwiązań i główni bohaterowie nie są krystalicznie czyści. Są ludźmi,
zamieszanymi w niezwykłe zdarzenia, ale jednak ludźmi. W tym serialu duchy nie zawsze są
złe, wampiry próbują odnaleźć się w świecie ludzi, anioły nie są dobre, a demony
- nie do końca złe. No właśnie. Bo historia która zaczyna spajać serial gdzieś tak
od 4-5 odcinka drugiego sezonu jest historią apokalipsy. Mamy więc anioły, demony,
Czterech Jeźdźców Apokalipsy, Lucyfera i samego Boga... a w sezonie szóstym pojawia się
Matka Wszystkiego - bo nawet Bóg musi mieć matkę... Najciekawsze, że to wszystko
wydaje się być spójne i logiczne. Ciekawy jest zabieg by nie ciągnąć jednej historii
przez sześć sezonów. Tutaj jakaś część główna historii się kończy, a zaczyna
następna - pojawia się nowy wróg. 
Żeby nie spoilerować - kiedy bracia zabiją w końcu
demona który uśmiercił ich matkę to przy okazji uwolnią z Piekła demony jakich nikt
w naszym świecie jeszcze nie widział. I dalej historia kręci się wokół próby odesłania
demonów z powrotem do Piekła. Kiedy zniszczą ostatniego demona to okaże się... ale
nie, nie powiem. Warto samemu się przekonać. Pomysł z takim opowiadaniem historii już
widziałem w serialu "Eureka" i zarówno tam jak i w "Supernatural"
idealnie się on sprawdził. Dzięki temu, że nie czekamy sto ileś odcinków na rozwiązanie
historii lecz w poszczególnych sezonach mamy zakończenie jakiegoś wątku serial nie
nudzi się, a i jego twórcy mają większe pole do popisu. Bowiem każdy sezon jest w
innym klimacie. I tak w pierwszym sezonie obserwujemy tylko Winchesterów i ich poszczególne
sprawy to już w drugim pojawiają się nowi bohaterowie - okazuje się, że Łowców jest
wielu, pomagają sobie lub rywalizują ze sobą. Pojawia się zajazd dla Łowców który
prowadzi Ellen, pojawia się komputerowy geniusz Ash - pomaga braciom śledzić demona,
pojawia się Bob - dawny przyjaciel Johna Winchestera, który teraz często ratuje Sama i
Deana z opresji. I jeszcze kilka postaci które przewijają się później przez następne
sezony. W trzecim sezonie pojawiają się demony z zupełnie nowymi mocami i nowi
sprzymierzeńcy, w czwartym mamy anioły... Dużym zaskoczeniem było dla mnie, że przez
sześć sezonów twórcom serialu udało się stworzyć wiarygodnych psychologicznie
bohaterów, inteligentne dialogi, cięte dowcipy na naprawdę wysokim poziomie. Aktorzy
grają bardzo dobrze. 
Zwłaszcza role główne są obsadzone trafnie. Jared
Padalecki (nazwisko brzmi swojsko bo ojciec aktora jest Polakiem) jako Sam doskonale
pokazuje przemianę swojego bohatera z niewinnego chłopca w żądnego zemsty mężczyznę.
Jensen Ackles jako Dean - zblazowany facet kochający swoją brykę, piękne dziewczyny i
żarcie z fast foodu - a jednocześnie nie wahający się poświęcić życia dla brata -
także wypadł świetnie. Drugoplanowe role to także mistrzostwo. Tutaj nie ma miejsca na
amatorszczyznę i kiepską grę. Efekty specjalne są na wysokim poziomie, jest
strasznie, jest krwiście - momentami może nawet zbyt krwiście - ale to tylko zwiększa
wrażenie realności serii. Takie szczegóły jak czarny samochód którym jeżdżą
bracia (Chevrolet Impala z 1967 roku), legendarny colt który może zabić każdą istotę
z tego czy nie z tego świata, stare zakazane księgi, internet jako źródło wiedzy o
niesamowitych wydarzeniach (zresztą strony jakie Sam odwiedza w sieci istnieją naprawdę
- sami możecie sprawdzić) - wszystko to sprawia, że serial zdaje się być dopracowany
do najdrobniejszych szczegółów. No i jak już mówiłem - poziom scenariusza - bardzo
wysoki. Ilość odniesień do klasyki horroru - oszałamiająca. Dużą frajdę sprawia
wychwytywanie nawiązań do twórczości Kinga (kiedy Dean opowiada ludziom o nawiedzeniu
"jak w Lśnieniu"), filmów grozy (Poltergeist, Szósty zmysł, Siedem,
Egzorcysta, Statek widmo i wiele wiele innych), komedii (Ghostbusters, Scooby-Doo). No po
prostu jest tego niesamowita ilość. Właściwie w każdym odcinku co najmniej dwa takie
smaczki można wychwycić. A już odcinek który rozgrywa się w Hollywood na planie
horroru gdzie zaczynają ginąć ludzie (Dean mówi do Sama: "to jak
"Poltergeist", na co Sam: "tak, to może być poltergeist", Sam:
"no co ty, nie znasz klasyki każdego łowcy? Ja mówię o filmie
"Poltergeist") to majstersztyk który dużo mówi o tym dlaczego horrory z
fabryki snów są coraz gorsze. Są odcinki które rozśmieszają do bólu, są odcinki które
zaskakują bardziej niż zakończenie "Szóstego zmysłu", są odcinki przy których
łza w oku się kręci (na przykład przejmująco smutny odcinek o wilkołaku)...