WIEŻA MILCZENIA - Remigiusz Mróz

W moje ręce wpadła kolejna debiutancka powieść - jak pisze Wydawca - polski kryminał w amerykańskim stylu. Żeby tylko... Ale o tym później. Moja ciekawość mieszała się z obawami, w końcu kryminał to gatunek niełatwy w tworzeniu, a już tym bardziej dla początkującego pisarza. Będąc po lekturze wiem, że moje obawy okazały się bezpodstawne, a ciekawość zamieniła się w zachwyt. Posłodziłem nieco autorowi i nawet nie wspomniałem o ukłuciu zazdrości, wywołanym tym, że obaj jesteśmy z tego samego rocznika i On już napisał powieść, a ja jeszcze nie, więc przejdźmy w końcu do fabuły!

   Heather była dziełem wirtuoza, dziełem o oczach, w których zastygł strach. Kiedy skończyła pracę i szła do oddalonego ledwie o czterysta metrów domu nie przypuszczała, że nie osiągnie celu. O tym, że rano wokół jej zimnego ciała będzie krążyć policja wiedział tylko człowiek w białej bluzie z kapturem. Słuchawki w uszach młodej kobiety ułatwiły mu sprawę, pozwoliły podejść do niej niepostrzeżenie, zadać cios w splot słoneczny i tak obezwładnionej wbić przygotowane prędzej narzędzie. Mężczyzna w białej bluzie z kapturem był z siebie dumny. Był wirtuozem.

   Scott Winton wstał około siódmej rano, lecz nie od razu zauważył nieobecność dziewczyny, a kiedy już się to stało wykonał tylko jeden telefon. Gdy nie odebrała, doszedł do wniosku, że nie ma sensu wydzwaniać, ponieważ albo załatwi swoje sprawy i wróci, albo poznała jakiegoś chłopaka i nie wróci. Kiedy do jego drzwi zapukała detektyw Thomsen i poinformowała o śmierci  dziewczyny, Winton nie okazał jakichkolwiek uczuć...

   Im lepsza książka mi się trafi, tym bardziej brakuje mi słów by coś o niej napisać. „Wieża milczenia” odebrała mi niemal wszystkie poznane dotychczas słowa. Największą zaletą powieści jest wysoki poziom skomplikowania fabuły, który sprawia, że czytelnik nie jest w stanie przewidzieć dosłownie choćby jednego kroku bohaterów. Dzieje się to za sprawą silnych wątków politycznych, a nawet sensacyjnych, które sprytnie wplatają się w całość do tego stopnia, że nawet po wyjaśnieniu sprawy, kiedy już przejdziemy do epilogu, odkryjemy drugie dno tej historii.

   Mróz stworzył również bardzo wyraziste i wiarygodne postaci, a moją uwagę szczególnie przykuła osoba Scotta Wintona. Jego stoicyzm, czasami wyniosłość – kiedy rozmawiał z policjantami jak z bandą tumanów – i konsekwentność w dążeniu do celu, jakim była zemsta na mordercy Heather. Początkowo nie mogłem pojąć tylko motywów działania mordercy, ponieważ autor zbytnio się o nim nie rozpisywał, natomiast po przeczytaniu całości wiem, że był to zabieg konieczny, dzięki któremu napięcie mogło osiągnąć naprawdę wysoki poziom.

   Powieść charakteryzuje się szybkim na starcie i ciągle przyśpieszającym tempem, a razem z nim zaskakującymi zwrotami akcji. Kilkakrotnie wydawało mi się, że powinno być już dawno - w taki czy inny sposób - po bohaterach. Czasami miałem wrażenie, że sposoby rozwiązywania problemów na jakie napotykali są totalnie niewiarygodne, lecz przedstawiona później argumentacja jasno i wyraźnie pokazywała, że byłem w dużym błędzie, a autor dopracował każdy szczegół. Kiedy do tego wszystkiego dodamy perfekcyjne opisy postaci i miejsc, które tworzą przed oczami czytelnika wyraźny, kolorowy obraz świata przedstawionego, otrzymujemy dzieło naprawdę wysokiej próby.

   W pierwszym akapicie lekko autorowi posłodziłem, w kolejnych wylałem na niego parę wiader miodu... Wciąż pozostaję pod wrażeniem pióra Remigiusza Mroza, ponieważ stworzył On powieść porywającą i zaskakującą. Książka spodoba się nie tylko miłośnikom kryminału, ale również powieści politycznej, ponieważ świetnie pokazuje do czego są zdolni ludzie żądni władzy i pieniądza, oraz jak szalone i niewiarygodne intrygi rodzą się w ich umysłach.

Marek Syndyka