ZŁODZIEJ DUSZ - Aneta Jadowska

   Często chodzicie od księgarni do księgarni i nie możecie nic dla siebie znaleźć? Ja z reguły wiem czego chcę i wychodzę „z celem na radarze”, tylko, że tak to już jest, iż regułę musi potwierdzać wyjątek. Przytrafił mi się ów wyjątek i wyszedłem bez celu...   trzeci, może czwarty dzień z rzędu na włóczęgę po tych samych księgarniach, w których „NIE, NIE I JESZCZE RAZ NIE!” powiedziałem wszystkim jeszcze nie posiadanym przeze mnie książkom. Po raz kolejny spojrzałem też na „Złodzieja Dusz” i opis z czwartej strony okładki, głoszący mniej więcej, że ONA, ON I ON...  Brakowało mi tylko: ...I MATERAC Z IKEI! W każdym bądź razie ...SĄ PRZYJACIÓŁMI. No ale cóż, na bezrybiu to i rak ryba – wziąłem i podszedłem do kasy. Dobrze widzicie, postanowiłem zapłacić!

   „Złodzieja Dusz” przeczytałem już parę dni po zakupie i napisałem wtedy coś, co przy odrobinie dobrej woli, można by nazwać recenzją. Dwa dni temu owa reca poszła do kosza, a debiutancką powieść Anety Jadowskiej przeczytałem po raz drugi i muszę przyznać, że czytało się nawet lepiej niż za pierwszym razem. Zobaczyłem ogrom detali, które przy pierwszym razie mi umknęły, a świat, czy może raczej światy Dory Wilk, stały się jeszcze bardziej...   jeszcze bardziej...  No takie BARDZIEJ, że słowa mi brakuje! Przejdźmy więc do rzeczy, czyli ciut ciut o fabule pierwszego polskiego urban fantasy.

   Dora do skąpych nie należy, co za tym idzie, nie pożałuje nam ani siebie samej, ani świtów, w których się obraca, ani też tego co o ich mieszkańcach sądzi.

   I tak oto poznajemy naszą bohaterkę, jak sama w sobie i dla siebie podsumowuje trupa „poczciwej” Pani Kozanek, oczekując na dupka, tj. prokuratora i kolegów z wydziału. Nie ma narzędzia zbrodni, nie ma śladów – nawet tych magicznych – i nie ma też żadnych pomocnych zeznań. Mimo to Wilk wie, że musi znaleźć mordercę i zrobi to, ponieważ taką ma pracę.

   Wspominałem coś o magicznych śladach? Otóż Dora Wilk jest WIEDŹMĄ...   płodności (nie mylić z postrachem dłużników alimentacyjnych), lecz wcale nie ma ochoty pójść drogą, na którą chcą Ją sprowadzić natrętne kapłanki. To właśnie jest głównym powodem spędzania większości czasu w Toruniu, zamiast w alternatywnym i magicznym Thornie, gdzie mogła by być sobą – wiedźmą wśród wiedźm, piekielników, wampirów i wielu innych magicznych stworzeń. Nie oznacza to jednak, że w Thornie przebywać nie lubi. Właśnie tam spotyka się ze swoim przyjacielem z piekła rodem, Mironem i jego znajomym Joshuą (nie dacie wiary czyimi są wnukami!) i tam ma swój ulubiony bar – Szatański Pierwiosnek, którego właściciel traktuje Ją jak przyszywaną córkę.

   Wszystko, co dobre, kiedyś się musi skończyć i dotyczy to również Dory. Po powrocie do domu, zmęczona kilkunastogodzinnym dniem pracy kładzie się spać i wtedy przychodzi sen - prorocza wizja. Ktoś zaatakował i porwał Jej przyjaciółkę Katię, a przecież była potężną nekromantką i umiała się bronić. Ucierpiała również sama Dora, która jedynie śniła... To zmusza bohaterkę do udania się do Thornu by prosić o pomoc. Już na miejscu dowiaduje się, że Katia nie była pierwsza i najprawdopodobniej nie będzie ostatnia. Ktoś bardzo potężny porywa magiczne stworzenia i brutalnie je morduje, na domiar złego krzywdzi je w sposób chyba najgorszy – odbiera im moc. Dora zostaje wezwana przed Starszyznę i ze względu na Jej doświadczenie związane z pracą w policji, to właśnie Ona otrzyma zadanie pojmania mordercy. Nie ma jednak wyboru, gdyż tylko wsparcie Starszych daje nadzieję na odnalezienie Katii całej i zdrowej.

   Z powyższego łatwo wywnioskować, że całość fabuły kręci się wokół wątków kryminalnych, oczywiście przeplecionych to tu to tam z wcale nie mniej znaczącymi epizodami z życia przyjaciół Dory – jak np. problemy Joshuy – oraz samej głównej bohaterki.

   Wszystkie zdarzenia, których stałem się świadkiem i zagadki, jakie rozwiązywałem z Dorą Wilk wyglądając zza Jej pleców, zostały rozlokowane w dwóch naprawdę cudownych światach. Pierwszym jest Toruń, który sami możemy obejrzeć praktycznie, kiedy tylko najdzie nas na to ochota; drugim zaś Thorn z żyjącymi w nim nadnaturalnymi, gdzie może nas zabrać tylko jeden z nich. Same miasta są jednak niczym... Barw i kształtów nabiera dopiero to, co na swój zakręcony sposób opisuje bohaterka. To Jej osoba, autentyczność charakteru i uczuć, które Nią targają, Kiedy złośliwa Jadowska każe Jej trzymać tempo akcji, pozwalają zobaczyć i zrozumieć wszystko to co dzieje się wokół, oraz uwierzyć, że ma to sens. Dora Wilk może i jest wiedźmą, ale przede wszystkim jest prawdziwym człowiekiem i nie można Jej nie polubić.

   Wątek miłosny, który występuje w powieści jest znacznie mniej widoczny, niż wskazuje na to opis. To co dzieje się miedzy Dorą a Jej przyjaciółmi, tylko potwierdza autentyczność postaci, a tym samym, w żadnym stopniu nie przeszkadza w odbiorze całości.

   Parę miesięcy temu ze smutkiem odkładałem przeczytanego „Złodzieja...” na półkę – chciałem więcej, a nie było. Dziś na szczęście są już „Bogowie...”, za których z rozkoszą się biorę.

   „Złodziej Dusz” to powieść wciągająca i pełna akcji, a czas spędzony z nią na pewno nie będzie zmarnowany. Nie pozostaje nic, jak tylko mieć nadzieję, że ąneta Jadowska utrzyma poziom i jeszcze nie jedną tak dobrą powieścia nas uraczy. I pamietajcie, że na bezrybiu też tym literackim - to i złotą rybkę można czasem złowić...

Marek Syndyka