Czy powieść, której akcja dzieje się w świecie po apokalipsie musi być trudną i wymagającą ciągłego główkowania plątaniną wątków? Nie musi! Właśnie takim lekkim przygodowym postapo jest „Złomiarz” Bacigalupiego.

   Nailer Lopez to dzieciak jakich wiele, albo raczej, jakich niestety może być wiele – niedożywiony i nie umiejący czytać nastolatek, który wręcz musi się głodzić, żeby utrzymać się w lekkiej ekipie złomiarzy. Tylko tacy jak on są w stanie wejść do kanałów i rur, którymi biegną przewody z cennej miedzi i tylko tacy, kiedy za dużo urosną mają największy problem ze znalezieniem pracy w ciężkiej ekipie – zbyt słabi i nikomu niepotrzebni, muszą żebrać by przeżyć. Matka chłopca zmarła, a ojciec to alkoholik, narkoman i zabijaka, dobry tylko wtedy, kiedy go niema... Bacigalupi stworzył bardzo ciekawe postacie i chociaż nie są one aż taaak oryginalne, to urzekają prawdziwością i świetnie wpasowują się w realia. Są po prostu ludzkie, choć w opisywanym świecie ludzie zachowują się bardziej jak zwierzęta, bezlitośnie walcząc o każdy następny dzień swojego istnienia.

   Świat, jaki wykreował autor, to świat na swój sposób piękny...   jeśli się należy do tej bogatej części populacji, która nie musi się martwić o jedzenie i dach nad głową. Podnosząca się woda pochłonęła całe miasta, tak, że ledwie widać iglice wieżowców, budowano więc nowe, ale i te częściowo zostały zalane. W tych ostatnich są miejsca, gdzie można stać na względnie suchym lądzie, lecz najczęściej trzeba brodzić w wodzie po pas, a właśnie tak muszą się poruszać najbiedniejsi. Jedna jedyna rzecz jaka jest minusem przedstawianych w książce realiów, to mała ilość opisów i skupianie się na najbliższej okolicy. Taki świat aż chciało by się zobaczyć „z lotu ptaka”, podziwiać jego malownicze, dzikie krajobrazy. Trochę tego brakuje, niestety.

   Trzeba przyznać, że „Złomiarz” jest naprawdę porywającą opowieścią, choć historia przez większość czasu się rozkręca, a zwroty akcji nie są porażająco zaskakujące, to nie można się od niej oderwać. Może jest to zasługa bohatera, który goni za marzeniami stawiając wszystko na jedną kartę, a może tragicznej części opowieści – walki z najbliższym pozostałym mu członkiem rodziny, który zamiast wspierać pragnie jego śmierci. Taki motyw chwyta czytelnika za serce i trzyma, bo przecież wszyscy byliśmy dziećmi, marzyliśmy i marzymy nadal...

   Bacigalupi zasłużył sobie w pełni na swoją sławę i choć „Złomiarz” jest nieskomplikowaną historią, to właśnie ta prostota, młody bohater walczący o swoje jutro w zniszczonym przez ludzi świecie i pogoń za marzeniami są największymi plusami i bezsprzecznie zasługują na uwagę czytelnika. Książka na pewno spodoba się młodzieży, ale myślę, ze przekona do siebie również (nieco) starszych – tych, którzy nie zapomnieli „jak to wół cielęciem był” – i każdego chcącego spędzić wolną chwile przy lekkiej przyjemnej lekturze.

Marek Syndyka

M