DISNEJOWSKA GROZA
Egmont wraca do wydawania ekskluzywnych albumów z Myszką Miki. Po publikacji przed laty udanej „Kawy Zombo”, wydawca skupił się (i chwała mu za to) na seriach zbierających dzieła Barksa i Rosy – czyli bezwzględnie najlepszych utworów z kaczkami i myszami, jakie powstały – ale teraz uzupełnił swoją ofertę o dwa albumy z Mikim. I są to naprawdę świetne komiksy, a „Horrifikland” to opowieść zdecydowanie trafiająca w mój gust i nadająca się zarówno dla młodych, jak i starszych czytelników.
Ciężkie jest życie detektywów. Przekonują się o tym Miki, Donald i Goofy, którzy założyli własne biuro detektywistyczne, ale szybko odkryli, że nie tak łatwo jest zdobyć klientelę. Nic więc dziwnego, że są gotowi podjąć się dowolnego śledztwa, byle ię pojawiło. A to w końcu się pojawia i nasi bohaterowie wyruszają na poszukiwania… kota. Jest jednak pewien problem: zwierzak zawsze uwielbiał bawić się w Horrifiklandzie, opuszczonym teraz parku rozrywki. Trójka detektywów nie wie jeszcze, co tam na nich czeka. Pytanie jednak czy tylko zagrożenie ze strony żywych, czy może we wszystko wmieszane są też siły nie z tego świata?
Mój pierwszy kontakt z disnejowskimi kaczkami i myszami – przynajmniej, jeśli chodzi o komiksy, bo animacje oglądałem dużo wcześniej – nastąpi, kiedy miałem pięć czy sześć lat. To wtedy w moje ręce wpadł jeden z numerów magazynu „Mickey Mouse”, a wkrótce potem zacząłem w miarę regularnie kupować „Kaczora Donalda”. Pokochałem ten magazyn i kolekcjonowałem go długie lata po tym, jak stałem się już dorosły. Historie, które jednak zawsze najbardziej mnie fascynowały – i w nim, i w „Gigantach”, i we wszelkich wydaniach specjalnych także – obok prac Barksa, Rosy i epickich opowieść w stylu millenijnej przygody z kulami, były historiami albo świątecznymi, albo podszytymi grozą.
Wiecie już więc co w „Horrifiklandzie” tak bardzo mnie kupiło, prawda? Horrory zresztą to jedna z moich pasji, szczególnie te nastrojowe, a niniejszy album właśnie taki jest. Wszystko dzięki znakomitym ilustracjom Alexisa Nesme’a, odpowiednio cartoonowym, jak na opowieść dla dzieci i to uniwersum, ale zarazem szczegółowym, bardzo dopracowanym i klimatycznym. Część albumu jest uroczo sielska, zwyczajna i barwna, część mroczna i nastrojowa, z efektywnymi zabawami światłem i barwami, przywodzącymi na myśl komedie SF z lat 80. XX wieku, takie jak „Pogromcy duchów”.
Oczywiście fabuła też nie zawodzi. Nie jest może zaskakująca czy odkrywcza, ale dobrze poprowadzona i przyjemna w odbiorze. Bo, jak na opowieść o kaczkach i myszach przystało, ma swój urok, ma też jakość i oferuje dobrą, niegłupią zabawę dla czytelników w każdym wieku. Album wieńczy naprawdę świetne wydanie w twardej oprawie.
W skrócie: znakomita rzecz dla miłośnik kaczek i myszy. Coś nieco innego, niż opowieści znane z „Giganta” czy „Kaczora Donalda”, ale tak samo udane. A co więcej to dopiero początek dłuższej serii takich autonomicznych albumów, więc będzie na co czekać.
Michał Lipka
