W KOSMOSIE NIE CZAI SIĘ NIC BARDZIEJ MORDERCZEGO
Alieni. Obcy. Ksenomorfy. Któż z nas ich nie zna. Od czterech dekad te kosmiczne stwory straszą nas kinowych ekranów, stron książek i komiksów i wszelkiej maści gier i gadżetów. W tym roku, właśnie z okazji czterdziestych urodzin, dla fanów przygotowano wiele niespodzianek, w tym tę najciekawszą, serię krótkometrażowych filmików
oraz – to już na polskim rynku – wznowienie klasycznej już adaptacji pierwszego filmu. I właśnie nadszedł czas by przyjrzeć się tej ostatniej propozycji właśnie, bo nawet jeśli nie powala ona na kolana wykonaniem, to jest to rzecz, którą każdy miłośnik „Obcego” poznać powinien.
Pisanie o fabule w przypadku dzieła tak kultowego właściwie mija się z celem, ale pozwólcie, że dla formalności wspomnę na ten temat kilka słów.
Akcja powieści przenosi nas w przyszłość. Załoga statku Nostromo zostaje wybudzona, bo komputer pokładowy odebrał tajemniczy sygnał z planety LV-426. Kosmonauci nie widzą jeszcze, co czeka ich na powierzchni i co przyniosą ze sobą na pokład. Wkrótce jednak zacznie się walka o przetrwanie, której nie mają szans wygrać. Bo jak tu pokonać idealną maszynę do zabijania, której nie można nawet zranić, bo zaczyna krwawić kwasem?
Wiecie, jak to z adaptacjami filmów bywa. Chyba nie ma co ukrywać, że to najczęściej po prostu odcinanie kuponików. Fani kupią, bo kupią, choćby dla kilku nowych scen, reszta może da się skusić na fali popularności, bo tak to już bywa. Najczęściej są to albo tragiczne porażki, których nie da się czytać („Shrek”, „Faceci w czerni”) albo przeciętne czytadła, które szybko się zapomina (wszystko z serii „Star Wars”), rzadziej coś udanego, wybitnego – nigdy. Jak to jest z „Obcym”? To niezła książka, daleko jej poziomem do rewelacyjnego pierwowzoru, jednak nie zawodzi. I trudno by było inaczej, skoro film „Ósmy pasażer Nostromo” to samograj, jakiego zbytnio zepsuć się nie dało.
Alan Dean Foster, autor znany doskonale z powieściowych adaptacji m.in. „Nowej nadziei” i „Przebudzenia mocy” ma wprawę w tworzeniu tego typu dzieł. Może pod koniec lat 70. XX wieku, kiedy pisał „Obcego” nie był jeszcze zbyt wyrobionym autorem i to widać w jego dość topornym stylu, jakim tu operuje, jednak jego proza wbrew pozorom nie zawodzi. Udaje mu się bowiem zbudować dobry klimat, a także poprowadzić akcję tak, by nie znudzić czytelników. Co najważniejsze, adaptacja ma do zaoferowania solidną dawkę nowych scen i rozbudowane informacje m.in. o bohaterach i samym statku: Foster serwuje nam tu zarówno sekwencje znane potem z wersji reżyserskiej, jak i te wycięte z filmu (choć nie wszystkie znalazły tu dla siebie miejsce). I dla nich przede wszystkim warto poznać całość.
Ale jednocześnie to po prostu nieźle napisany horror SF, który ma szansę spodobać się miłośnikom gatunku nieznającym (jakimś cudem) pierwowzoru. Świetnie wydany (twarda oprawa, niezłe inspirowane filmem ilustracje, sympatyczna zakładka), ładnie prezentuje się na półce. Może nie straszy, ale wyobraźnię pobudza.
Michał Lipka
