SURVIVAL LOST
W „The Forest” chciałem zagrać od pewnego czasu. Właściwie od chwili, gdy przypadkiem trafiłem na zwiastun drugiej części, kupiła mnie ta atmosfera, ta brutalność, więc kiedy jedynka pojawiła się na promocji w przyzwoitej cenie, zaryzykowałem. I… Właśnie, i co?
Najpierw może kilka słów o fabule. Główny bohater to mężczyzna, który cało wychodzi z katastrofy lotniczej. Jako rozbitek na pełnej kanibali i mutantów wyspie, musi nie tylko przetrwać i sprawdzić, co stało się z pozostałymi pasażerami, ale także, a raczej przede wszystkim, odnaleźć swojego uprowadzonego przez kanibali syna. Od tej chwili czeka go prawdziwa szkoła survivalu, przemierzanie mrocznych korytarzy jaskiń i… odkrywanie tajemnic wyspy, na jakie nie był gotowy!
A zatem, dobra to gra, czy nie? Dobra i to bardzo. Nie mówię, że nie ma minusów, bo czasem bywa monotonna, ale może to po prostu ja nie przepadam aż tak za survivalowymi snadboxami opartymi na craftingu? Bo nie przepadam, ale i tak „The Forest” mnie kupił. Może gdybym grał w niego te parę lat temu, kiedy był niedopracowany, a wiele wątków nie istniało, przeżyłbym zawód, bo ile można chodzić po lesie, nawet tak klimatycznym? Ile można zbierać i budować? (okej, widziałem, jakie cuda budują tu gracze, godziny na to zeszły, więc jak widać można, ale ja do nich nie należę) Za to fabuła, która tu jest, nie tylko jest ciekawa, ale i tą ciekawość zresztą skutecznie podsyca już po finale. A właściwie dwóch finałach, bo w zależności od wyboru, gra kończy się inaczej. I to zupełnie. A oba zakończenia po prostu ograć warto. I powiem szczerze, że po skończeniu wylądowałem na fandomowej stronie poświęconej grze, żeby poczytać, dowiedzieć się, co przegapiłem, bo dużo było tu różnych tropów i dokumentów, nie wszystkie człowiek znalazł, nie wszystkie miał czas dobrze poznać. A poznawać jest co.
Od strony fabuły to taki „Lost” pomieszany nieco z Lovecraftem i paroma innymi rzeczami, które fani horroru rozpoznają od razu. Są tu pewne niedociągnięcia, jest jeden nieprzekonujący zbieg okoliczności w finale, ale nie ma to znaczenia. Bo jest klimat, który mnie kupił całkowicie, a jakiego nie czułem chyba od czasu dawnego ogrywania serii „Silent Hill”, jest atmosfera, jest krew, jest brutalnośc, jest mrok i jest dobra zabawa. I niezłe wykonanie, bo grafika całkiem daje radę, mimo iż się zestarzała, a otwarty świat, choć nie jakiś gigantyczny, ze sporym wachlarzem możliwości, pozwala długo zwiedzać tę grę, rozbudowywać własne konstrukcje i tworzyć, tworzyć, tworzyć. I walczyć także.
Po prostu dobra gra. Nie dla każdego, bo bywa makabrycznie, bo podobno straszy skutecznie – no mnie nie straszyła, ale dajcie mi grę, która mnie przestraszy, bo jeszcze się nie zdarzyło – i bo jednak to survival i crafting (a ten tu na szczęście jest logiczny), a to trzeba w pewnym stopniu lubić. Ale w swoim gatunku to jedna z najlepszych gier, jakie miałem okazję ogrywać i pewnie jeszcze do niej wrócę. A na pewno będę chciał zagrać w ciąg dalszy, którego zwiastun robi wrażenie.
Michał Lipka
