Oszałamiające Bajki Urłałckie – Krzysztof „Prosiak” Owedyk

BAJKI URŁAŁCKIE STARE, NOWE I NAJNOWSZE

Kolejna nowość od Kultury Gniewu to również kolejne wznowienie. Tym razem padło na „Bajki Urłałckie” Krzysztofa „Prosiaka” Owedyka. Z tym, że wznowiony materiał stanowi jedynie niespełna czterdzieści storn tego albumu. Cała reszta, czyli sto plansz, to rzeczy dotąd nieznane, ale – jak zawsze w przypadku twórczości tego autora – absolutnie warte poznania.

Witajcie w Urłałcji i poznajcie jej historię. Wyruszcie w podróż w siedmiopromilowych butach przez trzy okresy tego dziwnego lądu, od czasów Dynastii Ksero, przez Rewolucję Kulturalno-Gniewną, po Okres Monstruacyjny. Odkryjcie losy takich postaci, jak Janko Muzykant, Kopciuszek, Baba Jaga starowinka czy Królowa Śniegu, zanurzcie. Posłuchajcie ballady o człowieku-kuniu, zobaczcie kota w półbutach i zajrzyjcie do świata korpopaproci. Gotowi?

„Bajki Urłałckie” to zbiór krótkich humoresek Prosiaka z różnych okresów jego twórczości. Najstarsze z nich pochodzą z początków lat 90. XX wieku, kolejna porcja to materiał, który powstał mniej więcej na początku XXI wieku, wydany w albumie „Bajki Urłałckie stare i nowe”. Cała reszta, czyli zdecydowana większość tomu, to materiał całkiem nowy, dopełniający opowieści i rozwijający dziwaczne, ale jakże znajome uniwersum Prosiaka.

Bo „Bajki Urłałckie” to nie tylko swoiste parodiowanie i przedrzeźnianie klasycznych bajek i baśni, zabawa motywami i popkulturowymi naleciałościami, ale też i satyra. Satyra społeczna, literacka, piętnująca i obśmiewająca najróżniejsze rzeczy, ale i przy okazji bawiąca się tym wszystkim. Ulubione baśniowe motywy, historia, legendy, nawet manga i anime, wszystko to spotyka się tu, przeplata, łączy i oferuje czytelnikowi kawał świetnej, czasem niewyszukanej, czasem wulgarnej, ale jednak i inteligentnej rozrywki, która ma coś do powiedzenia.

Rozrywki dobrze przy tym narysowanej. Prosiak ze swoim charakterystycznym stylem doskonale pasuje do snutych przez siebie opowieści. Tym razem jednak, jak to na bajki przystało, wszystko to dostajemy w pełnym kolorze, bo przecież tego typu historie powinny być barwne i wpadać w oko. I robią to. Całość wieńczy tradycyjnie znakomity wydanie w twardej oprawie i na papierze kredowym, które ładnie prezentuje się na półce.

I cóż zostaje mi do dodania, jak nie zachęcić Was do sięgnięcia? Zresztą czy jednak kogoś trzeba przekonywać, że po komiksy Prosiaka sięgać jest warto? Jeśli jednak ktoś taki by się znalazł, polecam, bo „Oszałamiające Bajki Urłałckie” to naprawdę bardzo dobry komiks. Nie każdego kupi, w to nie wątpię, bo dzieła Owedyka trafiają raczej w konkretny target czytelników niekoniecznie delikatnych i wychowanych na polskich opowieściach graficznych lat 90., ale i tak to wartościowy produkt, do którego ja sam jeszcze nieraz chętnie wrócę. I mam nadzieję, że doczekamy się też wznowienia „Prosiacka”.

Michał Lipka