Potrzask – Banana Nangoku

HORROR SHOUJO

Ta manga wygląda, jakby typowe shoujo próbowało być horrorem w stylu Junjiego Ito. I taka jest też o niej prawda, bo chociaż to horror i to momentami dość mocny, „Potrzask” pozostaje szojką, jak się patrzy. Ale szojką, którą śmiało mogę polecić nawet facetom, którzy mają ochotę na szalony straszak z dobrym klimatem.

Zaczyna się jak opowieść przygodowa. Mapa skarbów prowadząca w góry, stara komoda coś skrywająca i bohaterowie, przyjaciele, którzy ruszają tropem… Ale to tylko pozory.

W komodzie coś się bowiem czai. Coś, a raczej ktoś. A otwarcie jednej z szuflad stanie się początkiem koszmaru, ja jaki nikt nie jest gotowy. Ale co w tego wszystkiego wyniknie?

Banana Nangoku może na polskim rynku nie jest znana, ale fani shoujo i opowieści spod szyldu boy love na pewno ją kojarzą. Od fantastyki i grozy też nigdy nie stroniła, a teraz poszła na całość, serwując nam opowieść z garbunku horroru, z elementami thrillera, ale też i przygodowej historii. Zdecydowana większość tej jednotomówki jest łagodna, można rzec spokojna, ale w ten sposób, który literacko nazywa się ciszą przed burzą. Czuć, że coś wisi w powietrzu, coraz owo coś wyskakuje na pierwszy plan, by w końcu zaatakować nas z całą mocą.

Jako szojka ta manga jest mocna i ostra wręcz. Jak na horror, mocna bardziej bywa, niż jest, ale i tak ma to swój urok. „Potrzask” to nastrojowa historia, nieskomplikowana, ale przyjemna w odbiorze. Autorka oferuje nam nutę szaleństwa, onirycznych czy absurdalnych popisów wyobraźni i udany klimat. Stara się być trochę jak Junji Ito, oczywiście jej opowieść nie jest tak dziwaczna i intensywna, ale klimat gęsty, że wręcz duszny, niemniej i tak mają sporo elementów wspólnych, choć w wykonaniu Banany całość jest bardziej klasyczna.

Tu wszystko zresztą widać już na okładce. Lekkość i niepokój przeplatają się tu ze sobną, tworząc spójna mieszankę. Trochę, jakby ze świata snów albo koszmarów, trochę jak z legendy miejskiej snutej wakacyjną nocą przy ognisku w miłym towarzystwie, które lubi się wzajemnie straszyć. Strach nie jest silny, w końcu siedzą z Wami dziewczyny i łagodzą to trochę, ale nadal czuć napięcie. I tak właśnie jest z tą mangą.

Dorzućcie do tego udaną szatę graficzną, shojkową, a jednak mroczniejszą i bardziej złożoną, gdy wymaga tego groza. Widać to zresztą już na pierwszy rzut oka, gdy spojrzeć na okładkę. Miłośnicy obu gatunków będą więc zadowoleni. Choć rzecz to bardziej dla fanów komiksowej grozy, niż zwyczajowych shoujo.

Michał Lipka